Δόξα τω Θεώ, οι υποψήφιοι είναι δεκατέσσερεις, υπάρχουν πολλοί για πολλά πολιτικά «γούστα», θα είναι πραγματικά κοινωνικά ανεύθυνο να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν τον εκφράζει κανείς, ούτε τουλάχιστον κατά ένα σημαντικό ποσοστό.
Και όταν μάλιστα οι επιλογές που τίθενται ενώπιον των πολιτών, δεν έχουν τα παλιά χαρακτηριστικά της ιδεολογικής «καθαρότητας» ή του κομματικού μονόπλευρου, κάτι που ενδεχομένως να περιόριζε ένα ψηφοφόρο χωρίς ιδεολογικές ή κομματικές δεσμεύσεις, εξαρτήσεις και σχέσεις, αλλά έχουν προκύψει διάφοροι σχηματισμοί υπερβάσεων, πρωτοφανείς για τα λιμνάζοντα ύδατα της κυπριακής πολιτικής σκηνής.
Η αποχή, ως πολιτικο – κοινωνική συμπεριφορά εισήχθη στην κυπριακή πραγματικότητα – και σε ότι αφορά ειδικά τις αναμετρήσεις για προεδρικές εκλογές – από το 2008, όταν τα ποσοστά της αποχής ανήλθαν στο 10,38% του εκλογικού σώματος, δηλαδή 53.594 ψηφοφόροι δεν προσήλθαν καν στις κάλπες.
Το 2013, από τις 545.491 ψηφοφόρους, ψήφισαν οι 453.534 με την αποχή να καταγράφεται στο 16,86%, δηλαδή 91.957 απαξίωσαν τη διαδικασία εκλογής Προέδρου. Στις Προεδρικές εκλογές του 2018, η αποχή εκτοξεύτηκε στο 28,12% του εκλογικού σώματος, δηλαδή 154.927 συμπολίτες μας απείχαν της ψηφοφορίας, δηλαδή σχεδόν ένας στους τρεις.
Παρατηρείται λοιπόν μια κατακόρυφη αύξηση της αποχής, που έχει βεβαίως την εξήγηση της, αναλόγως της χρονικής περιόδου και της σύνθεσης του ψηφοδελτίου σε κάθε αναμέτρηση, με τις τελευταίες προεδρικές εκλογές του 2018, να καταγράφουν το αρνητικό ρεκόρ αποχής, όχι μόνο σε ποσοστό, αλλά και σε αριθμούς. 155 χιλιάδες πολίτες να γυρίζουν την πλάτη σε Νίκο Αναστασιάδη (ΔΗΣΥ), Σταύρο Μαλά (ΑΚΕΛ) και Νικόλα Παπαδόπουλο (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Οικολόγους, Αλληλεγγύη), δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο
φαινόμενο.
Η ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι κρίσιμη, είτε πρόκειται για εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου επιλέγουμε αυτούς που διαχειρίζονται την τοπική μας καθημερινότητα, είτε πρόκειται για βουλευτικές εκλογές, όπου επιλέγουμε αυτούς που νομοθετούν για το παρόν και το μέλλον μας, είτε πρόκειται για προεδρικές εκλογές, όπου επιλέγουμε τον αρχηγό του κράτους μας, που διαμορφώνει το σύνολο των πολιτικών για πέντε χρόνια.
Αυτές οι εκλογές, της ερχόμενης Κυριακής είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Θα εκλέξουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θα κληθεί:
• Να διαχειριστεί ένα δύσκολο έτος προκλήσεων, με την Τουρκία να ζει στους σχιζοφρενικούς ρυθμούς του Ερντογάν, ο οποίος θέλει διακαώς να επανεκλεγεί στις εκλογές του καλοκαιριού και γι’ αυτό προκαλεί εντάσεις, χωρίς να αποκλείεται να ξεπεράσει τη γραμμή, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο.
• Να συνεχίσει τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας, εν μέσω πολεμικών αλαλαγμών της Τουρκίας.
• Να προσπαθήσει να επαναφέρει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας για το κυπριακό, έχοντας ενώπιον του το σκόπελο της κάθετης τουρκικής αδιαλλαξίας.
• Να αντιμετωπίσει τους μετασεισμούς της οικονομικής κρίσης, ως συνέπεια της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία.
• Να βρει λύσεις για σημαντικά κοινωνικά προβλήματα, που ταλανίζουν την κυπριακή κοινωνία.
Αυτός που θα εκλεγεί, πρέπει να έχει πολύ κουράγιο, αντοχές, δυνάμεις, σχέδιο και αξιόπιστους συνεργάτες, για να το υλοποιήσει. Αυτόν τον άνθρωπο, θα τον επιλέξουμε εμείς. Και δεν θα τον επιλέξουμε, καθήμενοι στον καναπέ και απαξιώνοντας το σύνολο του πολιτικού δυναμικού. Θέλουμε, το μόνο που θα μπορούμε να πράξουμε την επομένη των εκλογών,
να βρίζουμε το «σύστημα» και τους πολιτικούς συλλήβδην, αλλά εμείς να είχαμε φροντίσει να παραμείνουμε άπραγοι, αμέτοχοι, ευθυνόφοβοι και ανεύθυνοι;
Ο καναπές δεν έχει άποψη. Αν δεν ψηφίσουμε, θα αφήσουμε τους άλλους να ψηφίσουν για μας. Και την επομένη δεν θα έχουμε «δικαίωμα» να μιλήσουμε, γιατί ήμασταν απαθείς παρατηρητές στην επιλογή αυτού που θα μας κυβερνήσει μεν για πέντε χρόνια, αλλά που οι συνέπειες των πολιτικών του θα διέπουν τη ζωή μας για πολλά χρόνια μετά την πενταετία.
Ψηφίζουμε σημαίνει έχουμε άποψη.
